هم‌اکنون که نیوهورایزنز پس از عبور از مقابل پلوتو، دوباره با زمین ارتباط برقرار کرده، مقامات ناسا می‌توانند نفس راحتی بکشند.

این به معنای تکمیل موفقیت‌آمیز کنکاش پلوتو توسط نیوهورایزنز است و چنین دستاورد فضایی اطلاعات جدیدی در اختیار دانشمندان می‌گذارد؛ این اطلاعات همچنین دیدگاه‌های نوینی درباره منشأ منظومه شمسی ارائه می‌دهد.

تأخیر طولانی بین این عبور و تایید وضعیت نیوهورایزنز به دلیل فواصل طولانی بین زمین و این فضاپیما بود. چون پلوتو هم‌اکنون در فاصله 4.77 میلیارد کیلومتری از زمین قرار دارد، چهار ساعت و 25 دقیقه زمان می‌برد تا سیگنال‌های رادیویی نیوهورایزنز به زمین برسد. علاوه بر این، در طول این عبور آنتن‌های اصلی فضاپیما برای مخابره اطلاعات دریافتی از هفت ابزار نیوهورایزنز به زمین در جهت مناسبی قرار نگرفته بودند.

یکی از جوانب مشکل‌آفرین در برقراری دوباره ارتباط با زمین این است که گنجینه‌ای از اطلاعات دریافتی توسط نیوهورایزنز هنوز در بانک حافظه این فضاپیما قفل شده است.

چون دانلود داده از نیوهورایزنز محدود به دو کیلوبیت در ثانیه است، ناسا بر روی بازگرداندن این میزان اطلاعات به تیم ماموریت، متمرکز شده است. با این حال، یک مقام این آژانس اعلام کرده تصاویر جدید با تفکیک‌پذیری بالا را می‌توان امروز دریافت کرد.

بر اساس اعلام ناسا، حدود 16 ماه طول می‌کشد تا تمامی داده‌های جمع‌آوری‌شده نیوهورایزنز در طول این عبور به زمین مخابره شود. علی‌رغم این موضوع، داده‌هایی که پیش از عبور نیوهورایزنز از مقابل پلوتو، ارائه شده اطلاعات مهمی در اختیار دانشمندان می‌گذارد.

با استفاده از تصاویری که در ساعاتی پیش از رسیدن نیوهورایزنز به پلوتو مخابره شد، دانشمندان این ماموریت توانسته‌اند به مناظره 85 ساله در مورد میزان بزرگی پلوتو پایان دهند.

با استفاده از داده‌های تصویرگر شناسایی طیف طولانی (LORRI) این فضاپیما، امکان تعیین قطر این سیاره کوتوله به میزان 2370 کیلومتر ممکن شد. این نتایج نشان می‌دهد اندازه پلوتو بزرگ‌تر از تخمین‌های پیشین است.

همچنین تصویری با بالاترین تفکیک‌پذیری که 16 ساعت پیش از این عبور مخابره شد، دیدگاه‌های جدیدی درباره تاریخ پلوتو ارائه می‌دهد. در این تصویر، یک ویژگی‌ موسوم به "قلب" که با نواحی استوایی تاریک‌تر هم‌مرز است، کشف شد که عرض آن 1600 کیلومتر است.

علاوه بر این، نواحی مملو از دهانه‌های برخورد دنباله‌دار که میلیاردها سال قدمت دارند، قلب پلوتو را احاطه کرده‌اند.

ناسا دو مکان احتمالی در کمربند کویپر ارائه داده که نیوهورایزنز ممکن است ظرف چهار سال آینده با آن‌ها ملاقات کند. اما این موضوع به بودجه این پروژه و مهم‌تر از آن سوخت باقی‌مانده نیوهورایزنز بستگی دارد.

نیوهورایزنز در ژانویه سال 2006 از مجموعه پرتاب 41 در ایستگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال فلوریدا و بر روی موشک Atlas V-551 متعلق به شرکت لاکهید مارتین به فضا پرتاب شد.

این سامانه سریع‌ترین فضاپیمایی است که تاکنون پرتاب شده و پس از دریافت گرانش کمکی از سیاره مشتری در سال 2007، به سرعت 83 هزار و 600 کیلومتر در ساعت نسبت به خورشید رسید.

در تاریخ 23 تیر، پس از 9 سال و نیم سفر در اعماق فضا، این فضاپیما از فاصله 12 هزار و 500 کیلومتری و با سرعت 14 کیلومتر در ثانیه از مقابل پلوتو عبور کرد.

استفان هاوکینگ، فیزیکدان برجسته، باراک اوباما و هیلاری کلینتون هر یک به نوبه خود عبور تاریخی کاوشگر نیوهورایزنز از مقابل پلوتو را تبریک گفتند.

تصویر رنگی از پلوتو و قمر شارون پیش از عبور

تصویر سیاه و سفید از پلوتو پیش از عبور

مقایسه پلوتو، زمین و شارون

فاصله رسیدن سیگنال پلوتو به زمین

تصویر رنگی از پلوتو 16 ساعت پیش از عبور